Niniejszy artykuł stanowi wstęp do aspektów prawnych upadłości konsumenckiej w Norwegii dla osób, które wcześniej nie miały do czynienia z tym zagadnieniem. Tekst powstał na podstawie materiałów Norweskiego Komitetu Doradczego ds. Postępowania Upadłościowego (The Norwegian Advisory Council on Bankruptcy).
Pojęcia podstawowe
Zbankrutować może zarówno firma, jak i osoba prywatna. Z taką sytuacją mamy do czynienia, kiedy podmiot trwale utracił możliwość regulowania swoich zobowiązań. Innymi słowy – utracił płynność finansową. Stał się dłużnikiem, zaś podmioty, które mają wobec niego roszczenia, są jego wierzycielami.
Bankructwo nie stanowi naruszenie prawa; jednak postępowanie upadłościowe może wykazać działania, które mogły się stać przyczyną bankructwa, np. niezgodne z przepisami prowadzenie księgowości czy transakcji handlowych. Celem postępowania upadłościowego jest uzyskanie środków do zaspokojenia wierzycieli. W znacznej większości przypadków nie udaje się zgromadzić pełnej kwoty, z reguły jest to niewielka część. Postępowanie upadłościowe powoduje zatem stratę zarówno po stronie dłużnika, jak i wierzycieli, jednak ma na celu dokonanie sprawiedliwego podziału uzyskanych środków.
Jakkolwiek prawo norweskie nie rozróżnia upadłości firmy od upadłości konsumenckiej (zastosowanie mają te same przepisy i procedury), to istnieje jeden wyjątek. W przypadku upadłości konsumenckiej nie jest możliwe oddłużenie bez spłaty. Niespłacone w postępowaniu upadłościowym długi są regulowane z przyszłych dochodów dłużnika. Natomiast bankrutująca spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podlega likwidacji, a to oznacza, że jej dług nigdy nie zostanie spłacony.
Niewypłacalność
Jest to podstawowy warunek ogłoszenia upadłości. Niewypłacalność oznacza brak środków na pokrycie długów i bieżących opłat w wymaganym terminie. Określenie to można zastosować, gdy sytuacja ta trwa przez dłuższy okres, przy czym przepisy nie określają dokładnej jego długości.
Jednak nie jest niewypłacalny dłużnik, posiadający majątek o wartości wyższej niż niezapłacony dług. Przykład: emeryt, który mieszka w bloku i utrzymuje się z niewielkiego świadczenia, nie zdoła zaspokoić roszczeń wierzycieli. Natomiast jeżeli ten sam emeryt jest właścicielem pięknego, starego domu, który może sprzedać – nie jest niewypłacalny. Wyjątkiem może być jedynie sytuacja, gdyby kwota uzyskana ze sprzedaży nie zaspokoiłaby roszczeń wierzycieli.
Wniosek o ogłoszenie upadłości
Warunkiem koniecznym do złożenia wniosku jest niewypłacalność. Jest to jednak warunek niewystarczający. Niezbędna jest wola ogłoszenia upadłości, wyrażona przez dłużnika lub jego wierzycieli, przy czym ci ostatni mogą wywrzeć na dłużniku presję, aby taki wniosek złożył.
Wniosek składany jest w lokalnym sądzie. W miastach jest to sąd grodzki, na prowincji – sąd okręgowy. Oba te sądy, kiedy działają w sprawach upadłościowych, nazywane są sądami upadłościowymi. W samym Oslo jest nieco inaczej; mieści się tu sąd o stałej nazwie: Sąd Upadłościowy w Oslo, zajmujący się wyłącznie sprawami upadłościowymi.
Wnioskodawca zobowiązana jest do częściowego pokrycia kosztów postępowania upadłościowego, przede wszystkim do wniesienia opłaty sądowej za złożenie wniosku. Jeżeli dłużnik wykaże, że nie posiada wystarczających środków na dokonanie tej opłaty, zostanie z niej zwolniony.
Po złożeniu wniosku sąd upadłościowy niezwłocznie zwołuje posiedzenie, w którym uczestniczą dłużnik i wierzyciele. Po stwierdzeniu niewypłacalności dłużnika oraz spełnienia pozostałych warunków, sąd wydaje orzeczenie o upadłości, od którego przysługuje odwołanie do sądu apelacyjnego. Jeżeli żadna ze stron apelacji nie złoży, orzeczenie staje się prawomocne.
Dodaj komentarz