Zasadniczymi aktami prawnymi, mającymi zastosowanie w postępowaniu upadłościowym w tym kraju, są: Ustawa o negocjacji długów i o upadłości (1984), Ustawa o Banku Norwegii DNB (1984) oraz Ustawa o kredytach hipotecznych. Ponadto zastosowanie mają przepisy szczegółowe dotyczące zastawów i hipoteki.
Powyższe akty prawne tak ze sobą korespondują, aby wspólnie mogły stanowić o kwestiach związanych z podziałem finansów dłużnika w sposób zgodny z oczekiwaniami współczesnego środowiska biznesowego. Mimo to należy odnotować, że przepisy ustawy o DNB, odnoszące się do częściowego lub całkowitego umorzenia zadłużenia, mogą uniemożliwić ogłoszenie upadłości i stworzenie warunków do dalszego konstruktywnego funkcjonowania dłużnika.
Ustawa DNB określa wymagania dotyczące uruchamiania różnych procedur upadłościowych, zasad ich prowadzenia i zakończenia.
Ustawa o negocjacji długów i upadłości generalnie określa ogólną wysokość zadłużenia, wielkość majątku dłużnika, zasady ustalenia upadłości, kolejność spłaty wierzycieli, dopuszczalność roszczeń. Ustala ponadto zasady zarządzania umowami zawartymi przez dłużnika i badania zasadności ich zawierania w okresie poprzedzającym ogłoszenie niewypłacalności.
W norweskim prawie upadłościowym terminologia różni się od angielskiej. Określenie „illikvid”, tłumaczy się jako „niewypłacalny”; oznacza to czasową lub trwałą niezdolność do spłacania zobowiązań w miarę powstawania ich wymagalności. Termin „niewystarczający” oznacza, że wartość zobowiązań jest wyższa, niż wartość majątku dłużnika. Do wszczęcia postępowania upadłościowego w Norwegii wymagane jest, aby dłużnik był niewypłacalny, a jego majątek niewystarczający. Natomiast niewypłacalność jest przesłanką wystarczającą do rozpoczęcia negocjacji długów.
Prawo norweskie nie rozróżnia upadłości przedsiębiorstwa i upadłości konsumenckiej. Dlatego określenie „upadłość” stosowane w niniejszym i innych artykułach o tej tematyce odnosi się zarówno do likwidacji przedsiębiorstwa, jak i upadłości konsumenckiej. Wszystkie postępowania upadłościowe toczą się przed sądem cywilnym, przy czym wszelkie podmioty, wyznaczone przez sąd do prowadzenia procedury upadłościowej (np. syndyk masy upadłościowej) są ściśle kontrolowane przez wierzycieli, spełniających funkcje doradcze i nadzorcze na każdym etapie postępowania upadłościowego.
Wszczęcie postępowania upadłościowego
Procedura rozpoczyna się złożeniem w sądzie cywilnym wniosku o ogłoszenie upadłości. Może to zrobić dłużnik lub niespłacony wierzyciel/wierzyciele. Jak już wspomniano, dłużnik musi być niewypłacalny, a jego majątek niewystarczający i stan ten musi zostać udokumentowany. Domniemywa się, że zaprzestanie regulowania zobowiązań i nieskuteczne próby odzyskania należności przez wierzycieli w okresie trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku, stanowi podstawę prawną uznania niewypłacalności i niewystarczalności. Tak samo skutkuje niezapłacenie długu mimo ogłoszenia upadłości z doręczeniem nakazu spłaty.
Dodaj komentarz