W pierwszej kolejności chcemy zaznaczyć, że pożyczka i kredyt nie są pojęciami tożsamymi, choć w mowie potocznej często są traktowane jako określenia równoznaczne. Umowy kredytowe podlegają regulacjom prawa bankowego, a umowy pożyczek reguluje Kodeks cywilny. Pożyczek mogą udzielać różne instytucje oraz osoby prywatne. Jest zatem możliwe, że stronami umowy pożyczkowej będą członkowie jedynej rodziny lub znajomi.
Pożyczając pieniądze osobie bliskiej, czy też dobrze znanej, zwłaszcza, jeżeli pożyczka dotyczy niewielkiej kwoty, pożyczkodawca często popełnia błąd i rezygnuje ze spisania umowy pożyczkowej. Wynika to zazwyczaj z tego, że osoba, która pożycza komuś pieniądze krępuje się zaproponować spisanie umowy lub obdarza dużym zaufaniem swojego przyszłego dłużnika. W sytuacji spornej zaś, kiedy dłużnik unika spłat, najlepszym dokumentem zabezpieczającym interesy pożyczkodawcy jest właśnie umowa pożyczkowa. Jest ona silnym dowodem dla sądu, gdy dojdzie do rozprawy o zwrot pieniędzy.
Tymczasem zgodnie z zapisem w Kodeksie cywilnym, jeżeli pożyczka przekracza 1000 zł, to wymaga ona formy dokumentowej. Do jej zachowania wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób, który umożliwia ustalenie osoby składającej dane oświadczenia.
Niezwykle trudno jest udowodnić czynność prawną, której potwierdzenie nie zostało spisane lub inaczej udokumentowane. W przypadku braku umowy na piśmie, pożyczkodawca powinien zadbać o odnalezienie dokumentu uprawdopodobniającego tę czynność prawną (tzn. zawarcie umowy pożyczkowej). Może to być m.in. korespondencja z pożyczkobiorcą: o wysokości pożyczki, o wysokości rat, o terminie spłaty lub potwierdzenie wykonania przelewu np. z tytułem „pożyczka”. Tytuł przelewu będzie miał w tych okolicznościach znaczenie. W roli takiego dokumentu ma szansę sprawdzić się także potwierdzenie odbioru pieniędzy.
Spisanie umowy jawi się zatem jako istotny element podczas pożyczania pieniędzy osobie trzeciej. Co należy zawrzeć w takim dokumencie? Powinny się tam znaleźć podstawowe informacje dotyczące stron umowy oraz przedmiotu umowy tzn.: imiona, nazwiska i pesele pożyczkobiorcy oraz pożyczkodawcy z zaznaczeniem: kto jest kim, kwota pożyczki, termin spłaty i data zawarcia umowy. Jeżeli miały miejsce dodatkowe ustalenia, takie jak: wysokość oprocentowania lub jej zabezpieczenie, umowę można rozbudować.
Przygotowaną umowę należy podpisać i przechowywać w bezpiecznym miejscu do czasu spłaty pożyczki. Jeżeli termin zwrotu pożyczki nie został w umowie wskazany, to kwestię terminu spłaty określa Kodeks cywilny. W takiej sytuacji, dłużnik zobowiązany jest to zwrotu pożyczki w okresie 6 tygodni od dnia jej wypowiedzenia przez osobę udzielającą pożyczki. Jednak nawet zawarcie umowy pożyczkowej na piśmie, nie chroni przed tzw. przedawnieniem. Termin przedawnienia w takiej sytuacji określa również Kodeks cywilny.
Dodaj komentarz