Z międzynarodowym postępowaniem upadłościowym mamy do czynienia wtedy, gdy majątek dłużnika znajduje się w więcej niż jednym państwie lub wierzyciele pochodzą z innego kraju niż dłużnik. Regulacje prawa upadłościowego w tym zakresie dotyczą przede wszystkim kompetencji terytorialnej sądów oraz zasięgu i sposobów uznawania rozstrzygnięć wydawanych przez państwo w stosunku do majątku upadłego znajdującego się w innym kraju. Należy jednak dodać, że przepisy te wykorzystuje się wyłącznie względem państw nienależących do Unii Europejskiej oraz względem Danii.
Sytuację w państwach Unii reguluje rozporządzenie unijne z 29 maja 2000 roku w sprawie postępowania upadłościowego, którego głównym zadaniem jest ochrona majątku upadłego położonego w państwach członkowskich, nawet jeśli postępowanie toczy się tylko w jednym z tych krajów.
Postępowania upadłościowe prowadzone na podstawie tych regulacji różnią się od siebie. Podstawowa różnica sprowadza się do sposobu uznawania rozstrzygnięć państw obcych na terytorium Polski. Kiedy dochodzi do ogłoszenia upadłości w państwie niebędącym członkiem Unii Europejskiej oraz w Danii, do uznania na terytorium Polski orzeczenia w przedmiocie ogłoszenia upadłości niezbędne jest odrębne orzeczenie sądu polskiego. Z kolei w wypadku ogłoszenia upadłości w kraju należącym do Unii Europejskiej (oprócz Danii) – zatwierdzenie postępowania upadłościowego następuje z mocy prawa, co znaczy, że nie są do tego potrzebne decyzje polskich sądów.
Dodaj komentarz